Χλιδάνεργοι και λοιπά δαιμόνια…

My dear reader, σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα θέμα το οποίο αποτελεί την καραμέλα της εποχής. Τους χαριτωμένα ονομαζόμενους χλιδάνεργους…Ε; Πολύ καλό έ; Δηλαδή Χλιδή +Άνεργος= Χλιδάνεργος… Του + Α = ΤΑ….Μπράβο Μαιρούλα…. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις ακούσει πουθενά. Όλοι μιλάνε γι αυτούς, στις ειδήσεις στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στις τηλεοπτικές σειρές. They are everywhere που λένε και στα θρίλερ…

Το κακό ξεκίνησε απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, πριν κανένα δίμηνο ή τρίμηνο από το περιοδικό Nitro (θα σε γελάσω πότε ακριβώς, το μόνο που θυμάμαι σίγουρα είναι κάτι βυζιά στο εξώφυλλο), όπου ο έγκριτος συντάκτης αναφέρεται στη «γενιά των 700 ευρώ» και περιχαρής εισάγει την έννοια «Χλιδάνεργοι», την οποία στη συνέχεια περιγράφει τόσο αναλυτικά, όσο η κυρία Βέφα το τηγάνισμα κεφτεδακίων (τα κεφτεδάκια-των κεφτεδακίων,τι σου κάνει εντύπωση;). Με τον όρο χλιδάνεργος λοιπόν, περιγράφεται ο νέος/α ο οποίος έχει ένα σοβαρό ακαδημαϊκό background, αλλά επειδή δε θέλει να δουλέψει με 800 ευρώ, τον/την ζει ο μπαμπάς και η μαμά του. Βέβαια, ο φίλτατος author, ως lifestyler που σέβεται τον εαυτό του εισάγει και την έννοια ότι ο χλιδάνεργος έχει μεν 0 εισόδημα, αλλά και τα prada του θα αγοράσει, και τα ταξίδια του θα πάει. Κι εδώ αρχίζει η παράκρουση. Αναλύσεις επί αναλύσεων, με την ίδια γραφικότητα θα μπορούσα να πω, που τη δεκαετία του ’80 προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα ναρκωτικά ή το χουλιγκανισμό των νέων. Και με τα ίδια ανεπιτυχή αποτελέσματα οφείλω να προσθέσω…

Παρουσιαστές και αναλυτές να λιθοβολούν αυτή τη γενιά η οποίας δεν εργάζεται, να μιλούν για τα δικά τους νειάτα, στα οποία έστιβαν την πέτρα (sic), δούλευαν πηλοφόρι και μυστρί και έσπαγαν πέτρες σε λατομεία. Δηλαδή αγαπητέ ρεαλιστή αναγνώστη, οι γονείς μας, ανάμεσα στην πτώση απολυταρχικών καθεστώτων, τις φιλοσοφικές επαναστάσεις, και τη Μεταπολίτευση, είχαν χρόνο να βάζουν τσιμέντο πάνω σε τούβλα, και να σπέρνουν τους αγρούς καπνά…. Γεγονότα τα οποία μας αναφέρουν με κάθε ευκαιρία, καυτηριάζοντας την απάθεια μας, και την έλλειψη πολιτικής/κοινωνικής/πολιτιστικής συνείδησης…. Για να βοηθήσω, είναι οι προτάσεις που ξεκινούν με το «Θυμάμαι τότε στο Πολυτεχνείο….»

Πάμε λίγο, φιλαλήθη αναγνώστη μου να δούμε τι συμβαίνει, από η σκοπιά κάποιου εκπροσώπου της τρέχουσας γενιάς ..Εμένα (χο χο χο, οποία αντικειμενικότης). Η γενιά αυτή ουσιαστικά συντήθεται από δύο άλλες. Τους νεώτερους εκπροσώπους της γενιάς Χ (generation X), και τη γενιά Y (generation Y). Κοινό χαρακτηριστικό των δύο αυτών γενιών; Είναι παιδιά της γενιάς των baby-boomers, και γι ‘αυτό αναμένεται να τον πιούμε (sic ) όσον αφορά το ασφαλιστικό…

Για να μην μακρυγορώ, οι χλιδάνεργοι ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που δεν θέλουν να δουλέψουν και αυτούς που δε μπορούν. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει άτομα τα οποία θεωρούν ότι δεν καλύπτονται από την τρέχουσα αγορά εργασίας, και είναι διατεθειμένα να περιμένουν, ώστε κάποια μέρα να χτυπήσει η πόρτα τους, και να είναι ο Πρόεδρος της Πολυεθνικής ο οποίος τους προσφέρει εργασία ως CEO. Η δεύτερη κατηγορία, αφορά τα άτομα τα οποία απλά δεν μπορούν να βρουν μια δουλειά αντίστοιχη του αντικειμένου των σπουδών τους, η οποία να εξασφαλίζει κάποιο ανεκτό επίπεδο διαβίωσης….

Και στις δύο περιπτώσεις (παρότι όλοι περιέργως στέκονται στην πρώτη) ο κρίσιμος παράγοντας είναι η οικογένεια.Όπως αναφέρει ο κ. Ανδρουλάκης στο βιβλίο του Βαμπίρ και κανίβαλοι στις χώρες της ΝΑ Ευρώπης, η ένταξη στην αγορά εργασίας γίνεται αργά, και το ρόλο του Κράτους τον υποκαθιστά η οικογένεια. Πράγμα απολύτως λογικό καθώς με 800 ευρώ δε ζει κανείς σήμερα, ενώ πολύ απλά χωρίς την οικογενειακή στήριξη, θα είχε δημιουργηθεί ένας στρατός ανέργων στα όρια της ένδειας ανα πάσα στιγμή έτοιμος για κοινωνικές εκρήξεις και αποσταθεροποίηση. Κανείς μας βεβαία δεν το θέλει αυτό. Φυσικά οι γονείς μας δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο τους απόλυτα ως κοινωνικοί σταθεροποιητές, και κάνουν αυτά που κάνουν επειδή μας αγαπάνε, και επειδή οι Νότιοι πως να το κάνουμε είμαστε πιο μαμάκηδες…

Αλλά τελικά το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό; Γίναμε «μαμάκηδες» επειδή έτσι αναγκαστήκαμε από τις ειδικές συνθήκες, ή επειδή είμαστε «μαμάκηδες», δημιουργήθηκαν τα τρέχοντα προβλήματα, τα οποία αναφέρονται παραπάνω; Δεν ξέρω απάντησε το εσύ αυτό…

Το ζήτημα είναι χρυσοποίκιλτε αναγνώστη μου ότι όσοι είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε…Όλοι αυτοί που έπεσαν στη μαρμίτα με τη σοφία μικροί, καλό είναι να κοιτάνε τα δικά τους χάλια, και ν’ αφήσουν τους «χλιδάνεργους». Το γεγονός ότι το χρέος στις τράπεζες έχει διογκωθεί απίστευτα τα τελευταία χρόνια (πιστωτικές κάρτες,δανεισμός για καταναλωτικούς σκοπούς κτλ), και ότι όλοι οι αυτοί οι «καλόβουλοι» αναλυτές είναι οι πρώτοι που θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται τα χρήματα τους καλύτερα, δεν είναι τόσο δημοφιλές θέμα… Γιατί άραγε; Καλύτερα δεν θα ήταν από την κριτική να προσπαθούσαμε να βρούμε τη ρίζα όλων αυτών των ατυχών φαινομένων;

Ο όρος «χλιδάνεργοι» παρότι ατυχής, μπορεί να εκφράσει ένα μόνο κομμάτι της γενιάς των 700 ευρώ. Υπάρχουν πάντα αυτοί που στέκονται πιο πολύ στη χλιδή από το «άνεργοι», αλλά νομίζω ότι αποτελούν εξαίρεση (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να νομίζω). Η οικογένεια (για όσους την κατηγορούν) είναι ένας αμυντικός κοινωνικός μηχανισμός που άμα δεν υπήρχε κι αυτός, οι δρόμοι θα είχαν γεμίσει πτυχιούχους, άνεργους αυτονομιστές. Αντί να κατηγορούμε λοιπόν αυτό, καλύτερα οι ευθύνες να στέκονται στα όποια λάθη του εκπαιδευτικού συστήματος ή της οικονομικής πολιτικής. Εκτός και αν, ένα εργατικό δυναμικό επιπέδου δεν σας αρέσει, οπότε να μετακομίσουμε στην Κίνα…Ή καλύτερα να γίνουμε εδώ Κίνα. Μια κοινωνία με 10000 € GDP (PPP) θα έβγαζε πολύ ενδιαφέροντες δείκτες ανάπτυξης, δε νομίζετε;