Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι…

Μετά από περίπου 6 χρόνια, βρήκα επιτέλους το κουράγιο να ξαναγράψω. Δεν είναι φυσικά 6 χρόνια, αλλά και μόνο το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι, δίνει στο ποστ αυτό χαρακτήρα μεγάλου happening….

Θυμάστε λοιπόν που λέγαμε ότι από μικρά ευτελή πράγματα, δημιουργούνται πολλές φορές εγκεφαλικές ζυμώσεις που αλλάζουν τον κόσμο;…Τα παραδείγματα, άπειρα….

Ο Αρχιμήδης πχ, που ενώ έκανε μπάνιο, τον ρώτησε η γυναίκα του τι λευκαντικό να πάρει από το σούπερ μάρκετ...

Ή o  Φράνκλιν που είχε βγάλει το χαρταετό του καθαρή  Δευτέρα μες τη βροχή, πάρα τις προτροπές του Σαραντάκου στο Mέγκα, να μη βγαίνει ο κόσμος έξω;…

Ή εγώ, που πάνω από το καπάκι μιας τουαλέτας μπόρεσα να κατανοήσω τη βαθύτερη ουσία της διαπάλης των φύλων, και του σκόπελου της ομαλής συμβίωσης…

Ήμουν λοιπόν ήμουν στο σπίτι ενός πολύ καλού φίλου, ο οποίος με διαβάλει συνεχώς στο blog, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή αρνείται να παραδεχτεί ότι είναι ομοφυλόφιλος…

Πάω στην τουλέτα, για να αξιοποιήσω την ακάματη λειτουργία των νεφρών μου, και βλέπω το καπάκι της τουαλέτας κάτω…. Ξαφνικά συνέβη…Δεν ξέρω πως, αλλά συνέβη….

Μέσα από την πορσελάνινη Κεραφίνα, ξεπετάχτηκαν οι μείχιες σκέψεις χιλιάδων γυναικών που προσπαθούσαν να σκεπάσουν την αλήθεια… Αυτό το καταπέτασμα μαύρου καπνού που πετάνε μπροστά στα μάτια μας, και το ονομάζουν ψευδεπίγραφα, Ισότητα….

Λοιπόν έχουμε και λέμε…. Ο Ροβέρτος, συζεί με την καλή του, Βεατρίκη σε ένα σπίτι…. Ας εξετάσουμε πόσο επηρεάζει τη σχέση, η χρήση της τουαλέτας…

Περίπτωση 1: Ο Ροβέρτος, είναι καλό παιδί, αλλά λίγδης από τους λίγους… Τόσο βρωμίκουλας, που οι ασβοί φεύγουν όταν πλησιάζει, επειδή βρωμάει…..

Μπαίνει λοιπόν στην τουαλέτα, και βλέπει το καπάκι κάτω, επειδή η οιστρογονική δικτατορία που έχει εγκαθιδρυθει στο σπίτι το επιβάλει…. Ο μικρός Τσε λοιπόν, κάνει την αντιεξουσιαστική του δήλωση, και αντί να ανεβάσει το καπάκι, τα κάνει όλα μ… εε αιδοίο… και κατουράει τα πάντα, γιατί έχει και μάνικα ο παίχτης που θέλει 3 άτομα για να την ελέγξει. Φυσικά, ούτε λόγος να ξαναανεβάσει το καπάκι….

Βαθμός ρήξης: 100%

Περίπτωση 2: Ο Ροβέρτος μεγάλωσε σε σπίτι, και όχι σε μπουρδέλο του Ανατολικού λονδίνου, και ξέρει ότι ο μικρός Τζακ πρέπει να έχει ελεγχόμενη, γαμημένη ροή…. Σηκώνει το καπάκι, κάνει τη δουλειά του…. ΑΛΛΑ…Δεν το ξανακατεβάζει μετά… Ο εγκληματίας…. Θα πρέπει δηλαδή η Βεατρίκη να ξοδέψει 0,1 θερμίδα, για να το σηκώσει… Αχ το χρυσό μου, θα κουραστεί….

Βαθμός ρήξης 55,7% (όχι 50%, για να φανεί ψαγμένο το ποσοστό…)

Περίπτωση 3: Ο Ροβέτρος, σεβόμενος το βασανάκι του, αλλά και γενικότερο το μόχθο της μέσης Ελληνίδας εργαζόμενης, κατουράει πολύ προσεχτικά, τον τινάζει με πολύ αγάπη, πατάει το καζανάκι στη μισή ροή για να μη σπαταλάει νερό, σηκώνει πάλι το καπάκι, πλένει τα χέρια του με κρεμοσάπουνο αρώματος φράουλα, και μετά πάει στο υπνοδωμάτιο να φορέσει τα εσώρουχα της Βεατρίκης, και να βαφτεί τώρα που λείπει…

Βαθμός ρήξης: 0% ( «Αχ πόσο τον αγαπάω το τζουτζούκο μου»)

Απ’ τα παραπάνω προκύπτει το εξής θέμα… Γιατί οι γυναίκες γκρινιάζουν που δε σηκώνουμε το καπάκι; Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα… Έλεος δηλαδή, αφού είμαστε στο 50%...Και εγώ κάνω το καφριλίκι μου, και η Αφροξυλάνθη δεν έχει συνέπειες, ούτε είναι αγκαζέ με τα πανάκια kleenex…

Ασυναίσθητα ο μέσος άνδρας τείνει χείρα φιλίας… Λέει απλά, μειλήχια » Εγώ θα σηκώνω το καπάκι, κι εσύ θα το κατεβάζεις…». Μαζί μπορούμε να το καταφέρουμε… .Όμως αυτές, μας γυρίζουν περιφρονητικά την πλάτη… Θέλουν και το καπάκι κάτω, και την οδοντοβουρτσά τους δίπλα στη δική μας, και το Azax Γιορτή λουλουδιών που σου φέρνει αναγούλα…

Έ όχι κυρίες μου, αυτό σημαίνει πόλεμος…. Ροβέρτο, αμόλα την έξω, είναι όντως δύσκολο να ελέγξεις τη μάνικα..! Όλοι εμείς οι ταπεινοί ακόλουθοι είμαστε μαζί σου!

Υγ 1: Ελπίζω να ξαναγράψω φέτος…

ΥΓ 2: Ίσως το γυρίσω σε podcast, βαριέμαι να γράφω…. έχει γεμίσει ο κόσμος ipod έξω… Ε, βέβαια, αν δεν έχεις ipod τι είσαι τη σήμερον ημέρα…

Υγ 3:Κι εσύ ρε μαλάκα, καθάριζε λίγο…

Μπλα…μπλα…μπλα…Έχω γκόμενο…Άντε γαμήσου

Τι θυμήθηκα; Ααααχ τι θυμήθηκα, πες μου… Σου έχει τύχει να είσαι στο κλαμπ, να κοζάρεις από μακριά το γκομενάκι, και εκεί που έχεις πιάσει την πάρλα, το πίτσι πίτσι και το μούκου μούκου, να σου πετάει η άλλη το:

-Μα ναι φυσικά. Είχα πάει εκεί με τον Παράσχο…

– Εχμ, ναι…Παράσχος είπες;

– Ναι το αγόρι μου…Ο καλός μου, ο Παράσχος μου…

Τι κάνεις εκεί; Πως αντιδράς απέναντι σε αυτό το θυληκό στρατό undercover ζευγαρωμένων, οι οποίες σπαταλάνε τον πολύτιμο φλερτικό μας χρόνο..; Ποια είναι η ενδεικνυόμενη αντίδραση μπροστά στην αποκάλυψη, ότι έπεσες θύμα μιας ρασπουτινικής σεξουαλικής πλεκτάνης;

Χμ…. Ναι, έχεις δίκιο… Οι αντιδράσεις ποικίλουν αναλόγως το χωροχρόνο…

Σε ένα μπαρ πχ, μπορείς να έχεις την «αντίδραση Μολότωφ»: Όπου λούζεις, χαμογελώντας ηδυπαθώς, τη λεγάμενη με βότκα, και μετά της βάζεις φωτιά, γελώντας με τους φίλους σου και τρώγοντας ποπ κορν μέχρι να σβήσει…

Αλλά ξέρω, ναι… Είναι μια βάρβαρη και παρορμητική αντίδραση…. ή μήπως όχι..;

Δες το βιντεάκι και μιλάμε μετά…

Για αυτούς/αυτές, οι οποίοι δουλεύουν σε γκεσταπίτικες εταιρίες, και δεν τους αφήνουν να δουν το βίντεο, μια περίληψη:

Το κλιπάκι είναι ένα απάνθισμα περιπτώσεων, όπου ο Arthur την πέφτει σε γκόμενες στο Westminster, και αντιδράει μειλίχια όταν του λένε πως έχουν γκόμενο… Σκηνή ανθολογίας φυσικά, το πλασέ που κάνει στο σκυλί της τελευταίας Αγγλιδούλας, καθώς και το «Whiskeyyy» αφού χύσει μισό αποστακτήριο στο πάτωμα του μπαρ…

Που καταλήγουμε λοιπόν;

Καταλήγουμε στο ότι η γαμημένη λέξη ‘Κολακεία» και τα παραγωγά της όπως «κολακεύομαι» πρέπει να απαγορευτούν δια νόμου. Γιατί κοπέλα μου, το ξέρω ότι κολακεύεσαι όταν στην πέφτουν 4773 άτομα στο κλαμπ, αλλά δείξε λίγο έλεος, σε όλους αυτούς  τους φτωχούς τιμητές της γοητείας σου… Ένα απλό » Ευχαριστώ» ή ένα ευγενικό, αλλά αποκαρδιωτικό χαμόγελο, θα κάνει τη δουλειά…

«Whiskeyyyyy…..»

ΥΓ 1: Όλα αυτά που γράφω μου τα είπαν φίλοι μου. Ποτέ δεν με έχει χυλοπιττώσει γκόμενα, και δεν ξέρω… Εχμ ναι…

ΥΓ 2: Τι καλά… Αύριο θα πιάσουμε το Μάη… Απλά συναρπαστικό…

ΥΓ 3: Η φωτό δεν είναι σχετική, αλλά είναι Αρκάς, οπότε μπούκωνε…

Είμαι ο Γιάννης και είμαι καλά….

Από μικρό παιδί θυμάμαι, η μαμά μου είχε ένα προβληματισμό…. Τον αέναο φόβο της σύγχρονης Ελληνίδας μητέρας, ο οποίος εκφράζεται εσωτερικά τις πιο πολλές φορές….

Η μέση Ελληνίδα μαμά λοιπόν , έχει δύο τεράστιους σκοπέλους να ξεπεράσει, μετά τους οποίους το μέλλον του θρεφταριού της φαντάζει ευοίωνο….

1. Να μη γίνει ο Αγαμέμνονας (Μέμος για τους συγγενείς Α’ βαθμού), gay.
2. Να μην πέσει ο τζουτζούκος στα ναρκωτικά.

Εγώ ομολογώ ότι διολίσθησα στο ένα από τα δύο…Και δεν εννοώ τα ναρκωτικά……

Είδες τι έκανα τώρα; Όχι, πες μου, είδες; Γιατί μέσα από αυτή τη μεγαλειώδη ρητορική μανούβρα, σκέφτηκες ότι αφού δεν είμαι τζάνκυ, τότε θα είμαι gay…. Έ; Πες αλήθεια…. Σκέφτηκες: «Όχι ρε πούστη μου, και ο έμπε αδερφή; Α την παλιολουλούκα… Και τα έλεγε ωραία η κουφάλα… Κρίμα…»

Και να σου τα μιλιούνια των γυναικών να κλαίνε γοερά, επειδή τεκμάρθηκε ότι το παίζω δίπορτο….

Όχι αναγνώστη μου, δεν είμαι τζέυ… Απλά έχω κι εγώ τον εθισμό μου… Ένα εθισμό τόσο σκοτεινό, που μόνο και αυτή η υποψία αποκάλυψης του αποτελεί σκάνδαλο.

Πολλοί φίλοι μου τον ξέρουν, και σιωπηρά υπομένουν το μέγιστο αυτό ελάττωμα μου… Τη σκιώδη αυτή έξη που αν την ήξερε η μαμά μου, σίγουρα θα την έβαζε στο νο3 κάτω από το να πέσω στα ναρκωτικά…

Είμαι εθισμένος στα φιστίκια κάσιους…

Να, το είπα…Μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις το ποστ, και να πάρεις το 100 για να με καταγγείλεις…. Ντρέπομαι, το ομολογώ… Αλλά όλοι οι μεγάλοι άντρες ανά τους αιώνες είχαν τα μειονεκτήματά τους….

Για να καταλάβεις τη μικρότητα του χαρακτήρα μου, πολύ απλά, θα μπορούσα να ζω αποκλειστικά με κάσιους… Πρωινό κάσιους, μεσημεριανό κάσιους, κ.ο.κ… Άπειρες ποσότητες κάσιους έχουν μεταβολιστεί στο στομάχι μου… Τόσες, που στο επόμενο εξελικτικό μου βήμα, ο οργανισμός μου θα μετατρέπει τα κάσιους σε βλαστοκύτταρα… Καθόλου άσχημα τώρα που το σκέφτομαι…

Θα μου πεις όμως «Δε μας πηδάς ρε έμπε…Χρονιάρες μέρες, μας τα ζάλισες με τα κάσιους…»

Μα εδώ είναι το θέμα…Λόγω νηστείας, τα ξηροκάρπια είναι η καλύτερη εναλλακτική στον σκέτο πουρέ πατάτας και τα ρεβύθια… Και τι καλύτερη ιδέα από τα κάσιους για ένα πλήρες και ισορροπημένο γεύμα…

Βέβαια, πάει χούφτα και χιλιάρικο σε θερμίδες. αλλά δε γαμιέται… Καλύτερα δεν είναι τα κάσιους από το να μου άρεσαν τα αγοράκια; Ή να ήμουν εθισμένος στην ηλιθιότητα; Μπααα, καλύτερα τα κάσιους…

Πάω να πάρω τη δόση μου….

ΥΓ 1: Καλή ανάσταση, και όχι μαλακίες με μπομπάκια κτλ…

ΥΓ 2: Που είναι η μαγειρίτσα, οέο…

ΥΓ3: Τώρα, που το ξανασκέφτομαι, σαν gay  ίσως είχε μεγαλύτερη πέραση το μπλόγκ… Μήπως να… Ωπ, κάσιους είναι αυτά..;

Νίκο Ξανθόπουλε, έλα να δεις το παιδί σου….

Υπάρχουν στιγμές αναγνώστη μου, που νιώθεις πολύ μικρός μπροστά στο μεγαλειώδες βίωμα το οποίο αναπαράγεται μπροστά στα μάτια σου… Μια πανδαισία ηλεκτρικών σημάτων προς τον εγκέφαλο η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, κραυγές, νεύματα ή χορό χούλα χουπ…

Ένας πανέμορφος ιμπρεσιονιστικός πίνακας, ένα άγαλμα, μια Lamborghini murcielago, ο κώλος της Paz Vega…Όλα αυτά μπορεί να σε οδηγήσουν στην κατάσταση που οι Αγγλοσάξωνες περιγράφουν ως «A loss for words…». Και εμείς οι Έλληνες σαν «Δήλωση Παναγιώτη Ψωμιάδη»…

Είναι λοιπόν σήμερα, αυτή τη στιγμή, αυτό το δευτερόλεπτο μια απ’ αυτές… Ο εγκέφαλος σου δε μπορεί να συλλάβει το αριστούργημα το οποίο ξετυλίγεται μπροστά σου… Νομίζεις ότι άγγελοι με άρπες κατέβηκαν στη γη και άρχισαν να παίζουν τραγούδια των ONE….Παραθέτω την απόδειξη αυτής της αγγελικής σύναξης, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο προνομιούχο-ευλογημένο blog της Βάγιας…

Πριν συνεχίσω, επιτρέψτε μου να σκουπίσω τα δάκρυα μου, να βάλω ένα malt και να ευχαριστήσω το Θεό για την τιμή που μου έκανε να ακούσω αυτό, που ο καράφλας στο βίντεο, περιγράφει ως «Φωνάρα»…

Στέλιο, αν με ακούς εκεί ψηλά, υπάρχει ο συνεχιστής σου, η ελληνική μαγκιά και η ντομπροσύνη ζει Στέλιο! Αυτός ο απλός καθημερινός Έλληνας…Αυτός ο σεμνός βιοπαλαιστής, βρήκε τη δύναμη και το ψυχικό σθένος να νικήσει τον κάματο από το Ναυπηγείο, και να ενώσει με τη φωνή του την εργατιά και τη βιοπάλη….

Από τα ορυχεία της Αμβέρσας και τον απλό μετανάστη ανθρακωρύχο, μέχρι τους εργάτες των χασισοφυτειών στην Κρήτη, όλοι μα όλοι βρήκαν στο πρόσωπο του Mich Mich, τον μπροστάρη Γιακουμή που θα διαλύσει την πλουτοκρατική αλαζονεία και θα ενώσει το αλέτρι, το πηλοφόρι και τον αργαλειό κάτω από μια φωνή…

Giacomo we love you! Keep going!

Kλου φυσικά της βραδιάς η αφιέρωση με το δάκτυλο, γνωστού στίχου του άσματος, στη Βάγια, γνωστή και ως βασανάκι ή jet’aimάκι του… Είναι η στιγμή που ο σκηνοθέτης κάνει κοντινό στον φτωχό πλην τίμιο πρωταγωνιστή, και οι γιαγιάδες στο σινεμά από κάτω, κλαίνε με λυγμούς ζητώντας από τον βάρβαρο πλούσιο πατέρα να δώσει την κόρη του στο φτωχό γρασωμένο λιμενεργάτη Γιακουμή…

ΥΓ 1: Περιμένουμε με αγωνία το νο2, με τη γνωστή και ως Ζεμπεκιά της Κοκκινιάς…

Υγ 2: Έτσι διασκεδάζει η εργαζόμενη νεολαία, γιοι και κόρες των εφοπλιστών… Όχι σε φλούφλικα ξενόφερτα κλαμπ….» Μπαρμπα Αρίστο πιάσε μια ρακή, και φέρε και καμιά ελιά ψιψιψώνι στη μέση».

ΥΓ 3: Ταράν, ταρα ράρα ραρα ραν, ταρα ραν…ταράν ταρα ραρα ραρα ραν, ραμ ,ραν (Το ζεμπέκικο της Ευδοκίας διάολε!)

Υγ 4: Και δεύτερη φωνή ρε Μίχ; Πόσο ψηλά ρε τροβαδούρε, πόσο ψηλά ρε Αντρέα Μποτσέλι;

ΥΓ 5: Δεν άντεξα, βγήκα στο μπαλκόνι και έριξα μια ζεμπεκιά…Ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου…

-Είναι πολλά τα λεφτά Άρη… -Ε, πάρε δάνειο…

Όπως είναι γνωστό τοις Πάσυ (και της Τρέισυ), ο λόγος που απείχα του θεάρεστου έργου της γραφής ηλιθιοτήτων, με την επιδεξιότητα Λονδρέζου οπιομανή τη δεκαετία του 1850, ήταν επαγγελματικός…

Επομένως λόγω δουλειάς, πέρασα (και περνάω) ένα στάδιο προσαρμογής, το οποίο είναι απαραίτητο, ακόμα και για κοινωνικούς χαμαιλέοντες όπως εγώ… Μια άλλη χαμαιλέοντας, για να πάρεις μια ιδέα, είναι η Πάρις Χίλτον, και μια άλλη η γαζέλα Τόμσον…Και μια άλλη η χωριάτικη σαλάτα…

Το αντικείμενο λοιπόν αυτό, μου δίνει την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με διάφορους ανθρώπους, οι οποίοι σε (εντυπωσιακά) μεγάλο βαθμό έχουν χαροκαεί από τις τράπεζες και τον αλόγιστο δανεισμό…

Είναι ελεεινό το πόσο συχνά ακούω άτομα να λένε (εξωραισμένα) ότι «Η Pipabank με πήδηξε ανάποδα’, ή ότι η «Τράπεζα Πρωκτοραφής θα μου φάει το σπίτι»… και να’σου το κλάμμα και το Μανιάτικο μοιρολόι…

Καταλαβαίνω… Πραγματικά μπορώ να κατανοήσω την απόγνωση και τον αποπροσανατολισμό που επικρατεί στην αγορά χρήματος, ιδιαίτερα εν μέσω ενός καταναλωτικού κυκεώνα…. Όμως….

Όπως έλεγαν οι μπαμπάδες στα αγοράκια, το «πουλί μας, την υπογραφή μας, και τα σοκολατάκια noisetta, προσέχουμε που τα βάζουμε»…

Mίλαγα σήμερα λοιπόν με μια πελάτη, που έχει ένα γνωστό με 5 τιγκαρισμένες κάρτες, γνωστής τράπεζας, διαβόητης για την ελαστικότητα της, η οποία συναγωνίζεται αυτήν της Κεντρικής Τράπεζας της Σιέρα Λεόνε…

Σε ερώτηση μου βέβαια γιατί ο Χριστιανός, έφτασε να μοσχοαναθρέψει 5 πιστωτικές με το άσπιλο- αμόλυντο επιτόκιο του 17%, χωρίς κανένας (συγγενής/Τράπεζα/φίλος/γαλατάς/ωρυλά) να τον προειδοποιήσει, η απάντηση ήταν το: Γ. ) Ιουστινιανός, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο μαξιλαράκι των 5000€…

Το πιάσαμε το υπονοούμενο…Δεν υπάρχει ποτέ η πιθανότητα οι Τράπεζες και γενικότερα χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί να μείνουν ξεκρέμαστοι…. Απλά επαφίεται, στη νευρολογική μαλακία μέσα στο κεφάλι μας (που λέγεται εγκέφαλος), να κάνουμε σωστή χρήση των διαθέσιμων επιλογών…

Λέγεται ορθολογισμός, κάτι ψιλολέγανε γι’ αυτό, τον 18ο αιώνα κάτι Γάλλοι αλλά δε γαμιέται, ποιος ασχολείται με τους φλώρους ε; Να πάνε να φάνε κανένα κρουασάν βουτύρου και να αφήσουν τις θεωρίες…

Δεν αντιλέγω, ότι πολλοί άνθρωποι λόγω ατυχίας ή δυσμενειών έφτασαν σε έσχατη οικονομική κατάσταση…Αλλά διάολε δε χρωστάμε τόσα τρις από ατυχία… Έτσι δεν είναι; Πόση γκαντεμιά πια;

– Φτου, έχασα το λεωφορείο…. Πάω να πάρω ένα καταναλωτικό να ηρεμήσω…

Και επειδή την ώρα που γράφω, παίζει εκείνη η γνωστή luxurious διαφήμιση με τις ανορεξικές γκόμενες-μοντέλα: ΠΟΙΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΗΣ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ «GUCCI BY GUCCI»?

Δηλαδή έπαιζε ποτέ να ήταν Gucci by DKNY ή Calvin Klein by Sifis Mpoukounas?

Μα που έχουμε φτάσει διάολε…. Που;

Άσε τον άλλο που τον πιάνουν στον Παναμά και τον πάνε για παρέα στον Michael Scoffield…. Ένα τηλέφωνο έχει ο μαλάκας, και παίρνει την τράπεζα για καταναλωτικό… Άστο μεγάλε…Άραξε εκεί… Έχει υγρασία ο Κορυδαλλός αυτή την εποχή….

ΥΓ 1: Είναι σα να θες να πηδήξεις μια γκόμενα με αφροδίσιο, να μην βάζεις προφυλακτικό, και να στηρίζεσαι στο 20% που έχεις να κολλήσεις κάτι…

ΥΓ 2: Θέλεις να πεις ότι κατανοείς το παραπάνω παράδειγμα; Σου ακούγεται οικείο; Ε; Ουστ έκφυλε Καλλιγούλα… Να μπεις στο naughtydinosaurs.com ρε….. Εδώ είναι σοβαρό blog….

ΥΓ 3: Πότε θα έρθει η Παρασκευή; Πόσο ακόμα;

Άμα είναι παιχνιδιάρης ο άνθρωπος….

Να ξεκαθαρίσω καταρχήν, ότι μισώ τα μπλογκοπαίχνιδα…

Ειδικά αυτά με τις ερωτήσεις που είναι και καλά ψαγμένα, και δίνουν την ευκαιρία στον συμμετέχοντα, να εκφράσει τον πολύπλοκο εσωτερικό του κόσμο… Πχ όταν κάποιος κοιτάζοντας τα αστέρια βλέπει απλά μερικά γαμημένα ουράνια σώματα, ο εκκολαπτόμενος ποιητής-μπλόγκερ-ιππότης βλέπει μια ευκαιρία να εκφράσει την απολυτότητα της αποξένωσης, και τη ματαιότητα της ανθρώπινης υπόστασης… Μαλακίες δηλαδή..

Μετά από πρόσκληση του Κωστή, θα συμμετάσχω κι εγώ στο παιχνίδι απαντώντας ψυχρά, άκαμπτα σε 18 ερωτήσεις… Θα είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ…

Μια ατέρμονη στιχομυθία με ένα αόρατο, λόγιο συνομιλητή… Η αλήθεια είναι ότι οι ερωτήσεις έχουν λιγότερο νόημα, και από τα χειρόγραφα του Cobain…Αλλά εντάξει, τι θα ήταν η παραφροσύνη χωρίς τη σχιζοφρένεια; Ε; Ε, γιατρέ μου;

1: Γιατί κλαις;
Έτσι γουστάρω…

2: Γιατί δεν κλαίς;
Άντε γαμήσου…

3: Πού είναι ο βάλτος;
Δίπλα στα καλάμια….Ακολούθα τα κουνούπια…

4:Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας; Ο χοντρός ,με τα κλειδιά είναι… Τον βλέπεις; Εκεί στη γωνία… Χαιρετίσματα από τον Michael Scofield…

5:Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Μερικές φορές σκέφτομαι τόσο πολύ, που ο εγκεφαλός μου καταλήγει σε ένα μαύρο απόλυτο σημείο, μετά το οποίο δεν υπάρχει τίποτα…Αυτό νομίζω είναι η άβυσσος… Μετά σκέφτομαι το σεξ…. Το προτιμώ από τη γαμημένη άβυσσο… και την Ανάβυσσο… Χο χο, πολύ χιούμορ σήμερα…

6:Περιφρονείς κάτι;
Τα βραστά αυγά… Τα μισώ… Αν τυχαίναμε σε κάποια κοινή παρέα, σίγουρα θα τους έκανα μούτρα και δεν θα τους μιλούσα…

7:Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Θα έκανα οτιδήποτε για να σωθούν τα Πάντα… Άνετα θα ερωτευόμουν γι’ αυτά… Μόνο μη μου πείτε να πηδήξω κανένα…

8:Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Μπορείς να αγγίξεις με τη γλώσσα σου, το πίσω μέρος της πατούσας σου;

9:Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά απ’ την προηγούμενη ερώτηση; Μήπως να βρεις καμιά γκόμενα, να ηρεμήσουμε κι εμείς;

10:Do you remember revolution;
Why don’t you die a miserable death?

11:Θα ανέβαινες σε ένα βουνό αν το επέβαλλε το ωροσκόπιό σου;
Παίζει, παίζει λέω και να είναι και η μεγαλύτερη μαλακία που άκουσα φέτος…. Θα ανέβαινα ναι….

12:Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε απ’τον πάγο;
Αν ο Ρισελιέ δεν χειραγωγούσε τον Ντ’ Αρτανιάν, η πέστροφα θα χάιδευε το σύμπαν…

13:Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Συνεχίζεις τις μαλακίες, αλλά μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι… Αν η ζωή μου έστηνε καρτέρι, θα πήγαινα απ αλλού, και θα την τρόμαζα από πίσω… Και τα μάτια μου τα κλείνω μόνο όταν φταρνίζομαι…

14:Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’το νόμο;
Άντε γαμήσου.

15:Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα από την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Όχι. Θα χόρευα ζεμπέκικο στην 3ης Σεπτεμβρίου… Πως σου φάνηκε;

16:Θα σκότωνες τον Μπούς αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ; .
Όχι. Εσύ; Είσαι μαλάκας αν δολοφονήσεις κάποιον για 10 εκλέρ….. Με κορνέ ίσως… Ίσως…

17:Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’αστέρια;
Τα δικά σου δόντια είναι σαπισμένα… Και η αναπνοή σου μυρίζει σαν ψόφια ζέβρα… και με τη μαλακία που σε δέρνει δε βλέπω να πηγαίνεις μακριά…

18:Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος; Η Σαντάκο είναι φίλη μου… Παρόλ’ αυτά δεν θα της άρεσε, αν πέφτανε άσχετοι μες το πηγάδι της χωρίς λόγο…

Αυτάααα… Μια χαρά μου φάνηκε…

ΥΓ 1: Είμαστε παιχνιδιάρικα παιδάκια οι μπλόγκερ

ΥΓ 2: Καλό τους blogospherάτους φίλους μου,να απαντήσουν στα παραπάνω θεμελιώδη ερωτήματα…

ΥΓ 3: Νυστάζω διάολε…

ΥΓ 4: Bye bye

…and we’re back…

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου, κι άκουσα δυο φωνές… Η μία μου έλεγε «Ξύπνα μαλάκα, κατουριέσαι», και η δεύτερη φώναζε υστερικά, με τη φωνή του Δήμου Βερύκιου να σταματήσω να γράφω στο blog….

Η αλήθεια είναι, ότι υπάκουσα στην πρώτη αρχικά, και στη συνέχεια κάθισα να αναλογιστώ τη δεύτερη που μου είπε να το κλείσω το ρημάδι…

Δε σου κρύβω πως το σκέφτηκα, γιατί 90 ποστ είναι αυτά, και δεν βγήκαν και εύκολα…. Έλα όμως αναγνώστη μου, που οι φωνές αγωνίας άρχισαν να πληθαίνουν…Οι ψίθυροι έγιναν κραυγές, και οι κραυγές, τραγούδια του Νίνο… Όλοι ζητούσαν να επιστρέψω… Να συνεχίσω να προκαλώ ψυχολογικά προβλήματα στους γύρω μου, και να αναγκάζω τα παιδάκια να τρώνε όλο το φαί τους…

Επομένως, και επειδή όλοι εσείς μου το ζητήσατε, επέστρεψα! Ζήτωωωω! Γιούπιιι, και λοιπά συναφή επιφωνήματα χαράς….

Ο λόγος που έκοψα τα πολλά πολλά, είναι επειδή λόγω δουλειάς έχω ελάχιστο χρόνο, και θα προτιμούσα να εξωτερικεύομαι εκτός PC… Έλα όμως που με έκραξαν οι φίλοι μου, και -περιέργως- η επισκεψιμότητα έχει πέσει πολύ λίγο…. Οπότε, what the fuck….

Το πρόβλημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες είναι η διαχείριση της ήττας… Ναι ναι, ακριβώς αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο βάζελος στο ποδόσφαιρο….

Το πως δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά ένα ατυχές γεγονός….

Πχ, την προηγούμενη εβδομάδα, έφαγα «Φ» από μια γκόμενα…. Για τους/τις αδαείς, το Φ έρχεται πριν το Χ, οπότε δεν έφαγα ακριβώς γείωση… Δε με χυλοπίττωσε, απλά σε μια προκαταρκτική έρευνα έφαγα άκυρο…. Σαν την πρόθεση ψήφου ένα πράγμα…

Και τι έγινε θα μου πεις; C’est la vie….

Δεν έγινε τίποτα… Η πρώτη είναι; Ή η τελευταία; Αυτό που τελικά έχει σημασία, είναι στο debriefing να δεις τι έγινε λάθος, και να το διορθώσεις την επόμενη φορά. Είτε αυτό αφορά θέμα τακτικής, προσέγγισης ή εμφάνισης. Και όταν λέμε εμφάνισης, εννοούμε στυλ (Έ Νίκο Ευταξία;;)…Γιατί εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς τη μελιτζάνα δεν μπορώ να την αλλάξω….

Αυτά βέβαια, είναι εύκολα σε διερευνητικές προσεγγίσεις όπου η απόρριψη είναι έμμεση μεν, ρητή δε… Η μετωπική πονάει περισσότερο, και δεν βγάζει τόσο ξεκάθαρα συμπεράσματα….

Θα συνεχίσω να το επεξεργάζομαι, αν και δε νομίζω να καταλήξω πουθενά…

Γιατί τι είμαστε στην τελική; Ξαναμμένα, σεξουαλικά διεγερμένα θηλαστικά, σε μια αέναη μάχη να διαιωνίσουμε τα γονίδια μας….

Όπως θα έλεγε και ο Τζούλιους από το Detroit….Vini, vidi, vici motha fucka….

ΥΓ 1: Ευχαριστώ για την συμπαράσταση….

ΥΓ 2: Οι γκόμενες τρελαίνονται για άντρες με κοστούμι… 😛

ΥΓ 3: Σε όσες αρέσουμε, για τις άλλες δεν θα μπορέσουμε…

ΥΓ 4: βλ. ΥΓ 3

Θα το ψάξω λίγο και θα το σκεφτώ… Χάρηκα που σας ξαναβρήκα, και ελπίζω να μη κάνω πάλι τόσο καιρό να γράψω….

Oh emperistatomenos where art thou..?

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, το παρόν ποστ είναι είναι αναρτημένο για να σας ενημερώσει, πως λόγω ανηλλειμένων επαγγελματικών υποχρεώσεων (τρομάρα μου), θα γίνει λίγο πιο σποραδική η συγγραφή μαλακιών…

Να ξέρετε ότι σας αγαπάω, και ότι θα επιστρέψω δριμύτερος σύντομα…

Δεν θα φύγω, μην κάνει κανένας καμιά πλάκα και με σβήσει από τα bookmarks…

Cheerz!

665+1=…(δε σου λέω)

Όπως θα έχεις ήδη καταλάβει αναγνώστη μου, τα καλύτερα συμβαίνουν πάντα όταν δεν μπορείς να τα απολαύσεις… Φεύγεις από το Λύκειο και τα κοριτσάκια γίνονται όλο και πιο ξεπεταγμένα, φεύγεις από το σούπερ μάρκετ, και αρχίζουν οι προσφορές στα τυριά, τελειώνεις το στρατό και αρχίζουν οι χιώτικες σκοπιές, αντί για να ξεροσταλιάζεις μόνος σου…

Και εκεί που προσπαθείς να ξεπεράσεις το γεγονός ότι η Αλκμήνη που ήταν μαύρο χάλι στο Λύκειο και στην έπεφτε στεγνά, τώρα έχει γίνει θεματάρα και παίρνει από 8,5 και πάνω στην κλίμακα mich, έρχεται αυτό το άρθρο για να σε αποτελειώσει….

Τι κάνανε πάλι οι illuminaταίοι της Οκλαχόμα..; Αν οποιοδήποτε παιδάκι έχει θρησκευτικές πεποιθήσεις που δε συνάδουν με τα σατανιστικά/παγανιστικά/αντίχριστα πράγματα που τους λέει ο καθηγητής, πρέπει (αναγκαστικά) να περάσει το μάθημα…. Να στο κάνω λίγο πιο γλαφυρό (αν και είναι δύσκολο)…

– Εδώ παιδιά βλέπουμε τη γη σήμερα, αποτέλεσμα γεωλογικών διαδικασιών που διήρκεσαν δισεκατομμύρια χρόνια… Ο φλοιός είναι…

-Κύλιε κύλιε…

–Έλα Χεσούς, παιδί μου τι συμβαίνει..;

-Κύλιε, κάνετε λάθος…

-Τι εννοείς Χεσούς παιδί μου..; Αυτά που σας λέω είναι αποδεδειγμένα επιστημονικά…

-Κύλιε, εμένα ο μπαμπάς μου, μου είπε ότι η γη είναι 4500 χρόνων, και ότι το λέει η Βίβλος… Μετά πήγε και πλάκωσε τη μάνα μου στο ξύλο, και μόλις γύρισε μου είπε ότι είμαστε χριστιανοί, και να μη λέω μαλακίες για γεωλογία και Εξέλιξη, γιατί θα μου κάνει ότι έκανε και στην αδερφή μου χτες….

-Ρε Χεσούς αγόρι μου…

-Κύλιε κύλιε…

-Τι συμβαίνει μικρή Λώρα;

-Κύλιε θέλω αναβαθμολόγηση στα μαθηματικά….

-Τι; Για ποιο λόγο; Αφού έγραψες ότι 1+1=8…. Είναι λάθος….

-Χέστηκα κύλιε… Πιστεύω στη Θρησκεία των Ζαμπονοτυροπιτιστών, όπου οι μαθηματικές πράξεις ορίζονται από το θεό μας, τη γιγαντιαία Ζαμπονοτυρόπιτα… Άρα χτες που γράψαμε διαγώνισμα, 1+1 έκανε 8….

– (Ήχοι καραμπίνας να πυροβολεί…)

«Oklahoma news: Καθηγητής, βρίσκεται νεκρός μέσα σε σχολείο, αφού αυτοπυροβολείται με καραμπίνα….Ο Σερίφης της κομητείας Τζο Μάδαφάκα μιλάει για ατύχημα…»

Κατάλαβες αναγνώστη μου; Κι εμείς καθόμασταν και διαβάζαμε, και μαθαίναμε τύπους, χημικές ενώσεις, Αρχές διατήρησης της Ενέργειας κτλ…. Ενώ αν είμασταν στην Οκλαχόμα (διάολε), θα του κοτσάραμε του καθηγητή ένα «Σύμφωνα με τη Θρησκεία μου, την Εκκλησία του Αιμοσταγή Τρυποκάρυδου, ο κόσμος φτιάχτηκε χτες το πρωί, οπότε άντε γαμήσου πέρνα με να τελειώνουμε….»

Τα πράγματα σε ορισμένες αμερικάνικες πολιτείες είναι πολύ αστεία… Το θέμα είναι πότε θα περάσουμε από την πλάκα στον τραγέλαφο…..

ΥΓ 1: Ρε την Αλκμήνη, πως άλλαξε έτσι….

ΥΓ 2: Τι γουαδίνη κύριε καθηγητά, και ποιος στο διάολο ήταν ο Μέντελ; Για τον Αδάμ δεν θα πούμε τίποτα διάολε;

ΥΓ 3: Κύλιε, κύλιε, πόσο είναι το σημείο βρασμού στα καζάνια της Κόλασης;

One is the loneliest number…

Για όσους είναι ή νοιώθουν μόνοι…

Three dog night – One is the loneliest number